Հասարակագիտություն

Հոգեբանական խառնվացքներ
Ֆլեգմատիկ,Սանգվինիկ,Խոլերիկ,Մենանխոլիկ

Ֆլեգմատիկ մարդիկ «խեղճ» են, հարմարվող, սեփական կամքի համար չպայքարող։ Ապրում են մյուսներին գոհացնելու համար։ Խուսափում են կոնֆլիկտներից, բախումներից, ամեն հնարավոր պարագայում՝ զիջում։ Չունեն հաղթող լինելու ներքին ձգտում։

Սանգվինիկ մարդիկ աղմկոտ են, շփվող, շատախոս, ոչ կաշկանդված։ Սոցիալական էքստրովերտներ են։ Շփման եզրեր են գտնում և՛ ծանոթի, և՛ անծանոթի հետ։ Ավելի շատ խոսում են, քան լսում։ Միշտ փորձում են լինել թրենդի մեջ։ Սանգվինիկի հետ ընկերություն անելուց ավելի պարզ բան չկա։ 

Խոլերիկ մարդիկ հպարտ են, հասարակության էքստրովերտացված «ալֆաներն» են։ Դոմինանտ են, գլուխ են բերում տարբեր իրավիճակներ, միշտ սիրում են լինել ամենաբարձրում, ամենալավը։ Խոլերիկների հանգիստ, բայց պահանջկոտ բնավորությունը դարձնում է իրենց առաջնորդներ։ Սիրում են մրցակցել, բայց ատում եմ պարտությունը։ 

Մելանխոլիկ մարդիկ շատ զգայուն են, պերֆեկտցիոնիստ ինտրովերտներ են։ Իդեալական վիճակը նրանք հասկանում եմ ուրույն, ցանկանում են, որ ամեն ինչ միշտ լինի գերազանց, սակայն երբ այդպես չի լինում՝ սթրեսսի են ենթարկվում։ Մելանխոլիկները ձգտում են ամեն ինչից տեղյակ լինել, իմանալ ամենաչնչին բաները՝ գերազանցին մոտենալու համար։ Շատ զգայուն են, նմանեցվում են ապակե բաժակի, որը զգուշորեն պատրաստվում է, բայց շատ փխրուն է և հեշտ կոտրվող։ Տխրություն առաջացնում է իդեալական վիճակին չհասնելը կամ երևույթներ տեսնելը, որոնք շատ հեռու են իրենց պատկերացումից

Բազմաստվածություն

Բազմաստվածություն

– պաշտամունքը կամ հավատքն է մեկից ավելի աստվածների

կամ աստվածությունների նկատմամբ, որոնք սովարաբար

միավորված են մեկ պանթեոնի կամ դիցաբանական համակարգի

մեջ: Պոլիթեիզմ տերմինը առաջին անգամ շրջանառության մեջ

է դրել Փիլոն Ալեքսանդրացին: Բազմաստվածային համակարգում

բոլոր աստվածները հավասարապես չեն պաշտվում: Բազմաստվածային

համակարգում մեկ աստծուն առանձնակի պաշտամունք մատուցող

համակարգերը կոչվում են հենոթեիստական, իսկ առանձին

աստվածների առանձին ժամանակներում պաշտամունք մատուցողները՝

կատենոթեիստներ: Ամենահայտնի բազմաստվածային համակարը

հունական դիցաբանությունն է, որն իր զարգացման ուշ փուլում

դառնում է եռաստվածային դիցարան՝ Զևսի, Պոսեյդոնի ու Հադեսի

գլխավորությամբ: Հայաստանում ևս քրիստոնեության ընդունումից

առաջ գործել է բազմաստվածային դիցաբանական համակարգ:

Britain youth cultures

Dandies and flappers

It’s unclear whether fashion influenced music or vice versa in the 1920s, era of the “bright young things”, but clothing certainly became more risque at just the time when music upped the tempo and dancing became virtually acrobatic. The activities of choice for feisty females during the decade were public smoking, drinking and the freedom to indulge in casual relationships – along with a desire to look fashionably fabulous (think Sex and the City with cloche hats). For the male dandy, the demand was for all things exotic, in particular fashion with elaborate African, Oriental or Aztec references.

Teds
Teddy boys adopted a look inspired by the prominent artists of the 1950s performing the new music sound – rock’n’roll. As a subculture, teddy boys had a reputation for being troublesome and violent, clashing frequently with authority and famously ripping out seats at concerts. Drape jackets, drainpipe trousers, skinny ties and creepers were compulsory attire. Teddy girls are not as well documented but were just as enthusiastic, sporting denim, Edwardian-inspired blazers and pencil skirts, which must have been a nightmare on the back of a greasy motorbike.

Mods
The modernist movement of the late 1950s and early 1960s was heavily influenced by Italian fashion. The increase in youth employment saw a rise in juvenile spending. The congregation of the like-minded at cafes and nightclubs fuelled an obsession with clean-cut fashions and black American R&B bands or British bands influenced by them, such as the Small Faces and the Who: the three-button, 14” bottom, mohair suit, fishtail parkas, Fred Perry polos, Hush Puppies, a Vespa with 20 or more mirrors and a girl in a twin set with capri pants and false lashes so long that they blew in the wind.

Skinheads
By the mid-1960s, fashion was heavily under the influence of the ska music that filled the airwaves. Skinhead subculture was created from a fascination with the Jamaican rude boy style and evolved to adopt drainpipe denim, checkered shirts, white T-shirts, braces and cherry red DMs as a fashion identity. As a young lad going to watch Blackburn Rovers in the late 60s, I was in awe of these immaculately turned out – and somewhat menacing “skins”. Shame the look was adopted by rightwing racists in the 1970s but now the look has swung the other way as a “uniform” for some members of the gay community.

Glam rockers
While the US was embracing R&B in the 1970s, the UK was taking part in a musical and visual experiment. Glam rock was a theatrical, bi-curious creation – 5” platforms and brightly coloured make-up and tunes that tested many a parent’s tolerance to their children’s tastes. I have to admit I had a penchant for Mud and the Sweet but my life path was set when I went to King George’s Hall , Blackburn, in 1973 to watch Bowie on his Aladdin Sane tour – a bloke who women loved, with red hair, make-up and dressed in some kind of loin cloth. The fact that Blackburn Council threatened to ban him for indecency made me want to be a rebel.

New romantics
New romantics were a fashion marriage of the neoclassical and glam rock. Establishing itself in its own right at the end of the 1970s, the movement evolved throughout the 1980s. A generation of Bowie, Roxy and the original punk kids fell in love with Bowie’s Scary Monsters incarnation and designers such as Sue Clowes and Vivienne Westwood went to town with flouncy shirts with balloon sleeves and wild prints. London’s Blitz Club became synonymous with experimentation in androgynous, sexually liberal stylisation and new wave electronics. This “cult with no name” soon became the movement for cool kids.

Soulies, disco and ravers
I met my wife and design partner, Gerardine, on a northern soul dancefloor 30 years ago. We have since enjoyed the different music styles: disco allowed us to be flamboyant; funk and rare groove to be underground; jazz funk to try complicated dance steps; and electro to be a bit weird. When acid house emerged, the subversive T-shirts and colourful footwear allowed our brand Red or Dead to flourish. By the 1990s, acid became rave and trainers replaced shoes and the pea-whistle gained new status.

Մոգություն

Մոգությունն ու կախարդությունը նախատեսված էին մարդկանց և իրադարձությունների վրա գերբնական ազդեծություն ունենալու համար։ Մոգությունը բաժանվում է երկու հիմնական մասի՝ սպիտակ և սև։ Սև մոգությունը փորձում է անեցքների և հմայությունների միջոցով ազդեծություն ունենալ մարդկանց և կյանքերի վրա, որն, իհարկե, կրում է վատ բնույթ։ Սպիտակ մոգությունը՝ ի հակառակ սևի, փորձում է վերացնել հմայություններն ու անեցքները, և ունենալ լավ ու բարի ազդեծություն՝ մարդկանց և կյանքերի վրա։ Մոգերը փորձում են ստիպել աստվածություններին, դևերին կամ ոգիներին, աշխատել իրենց համար կամ կիրառում են գերբնական մեթոդներ՝ ձգտելով իրենց կամքին ենթարկել ֆիզիկական ուժերին: Ըստ ինձ՝ մոգությունը ինքն իրենով չարիք է, անկախ նրանից՝ Սև է, թե Սպիտակ։ Աշխարհին հայտնի ամենաազդեցիկ մոգերն ու կախարդներն են՝ Հյու Դրեփերը, Նոստրադամուսը, Ռասպուտինը, Աբե Նո Սայմեյը, Նիկոլաս Ֆլամելը, Պարացելսուսը և Պապուսը։

Ֆետիշիզմ

Ֆետիշիզմ՝ պորտ. fetico` կախարդված առարկա, ֆրանս. fetiche` կուռք։ Որևէ առարկային գերբնական ուժ «շնորհելը» և պաշտելը։ Այսօր ֆետիշիզմ վառ դրսևորումներից է թալիսմանը։

Անիմիզմ

Անիմիզմ (լատ.՝ anima - ոգի) – տերմինը գիտական շրջանառության մեջ է մտցրել անգլիացի գիտնական Է. Թայլորը,
ով անիմիզմը համարում է կրոնի նախնական ձև: Անիմիզմը հավատքն է բազմաթիվ ոգեղեն էակների գոյության նկատմամբ,
որոնք իրենց մասնակցությունն են ունենում մարդկանց ամենօրյա գործունեության մեջ ու կարող են օգնել կամ խանգարել մարդուն իր նպատակներին հասնելու գործում: Նախամարդը բոլոր ոգիներին պատկերացնում էր մարմնավոր կերպարանքով, քանի որ նրա բանականությունը դեռևս հնարավորություն չուներ վերարցարկման միջոցով հասնելու անմարմին ոգիների գոյության գաղափարին: Ոգեպաշտական հավատալիքները ուղղակիորեն կապված են անդրշիրիմյան կյանքի պատկերացումների հետ, որտեղ, համաձայն վաղնջական հավատալիքների, հայտնվում են բոլոր մարդկանց ոգիները կամ հոգիները մահվանից հետո:

Տոտեմիզմ

Տոտեմիզմը (օդջիբվների լեզվով՝ տոտեմ (կամ «օտոտեմ») - «նրա ցեղը կամ տոհմը») շրջանառության մեջ է դրվել 18-րդ դարի եվրոպական գրականության մեջ Ջ. Մակ-Լենանի (1870թ.) և Ջ. Ֆրեզերի (1887թ.) աշխատությունների հրատարակումից հետո:

Տոտեմիզմը մարդու կամ մարդկային խմբի և որևէ կենդանու կամ բույսի միջև գոյություն ունեցող գերբնական և ծագումնաբանական կապի հանդեպ հավատքն է: Ցեղի կամ տոհմի անդամները համարում էին, որ իրենք արյունակցական կապերով կապված են իրար ու միևնույն ժամանակ որևէ տոտեմի հետ, որին նրանք հաճախ անվանում էին «հայր», «մեծ եղբայր» և այլ մակդիրներով:

Տոտեմիստական հավատալիքներում տոտեմը համարվել է ցեղի նախնին, որը հովանավորում ու պաշտպանում է տվյալ ցեղին տարբեր դժվարություններից ու հակառակորդներից: Բացի այդ՝ ցեղի անդամները անխախտ հավատք ունեին առ այն, որ հնարավոր է տարբեր տիպի ծիսական գործողություններով ազդել տոտեմի վրա, որից հետո տոտեմական կենդանին կամ բույսը կշատանա ու կավելանա, ինչից էլ առավելագույնս կշահեն ցեղի անդամները:

Ծիսական գործողությունների ժամանակ ցեղի անդամները տարբեր ներկերով ու հագուստներով հիմնականում փորձում էին պատկերել իրենց տոտեմին ու իրենց շարժումներով նմանակել նրա գործողությունները: Հայ ժողովրդի կյանքում զարգացած տոտեմիստական հավատալիքները պահպանվել են բազմաթիվ հեքիաթներում, գրավոր ու բանավոր հուշարձաններում և դրանցից ամենագլխավորում` «Սասնա Ծռեր» էպոսում: