Վերլուծություն

Թումանյանին հուզող հարցը մինչ օրս էլ ակտուալ է։ Մարդիկ կեղծավոր են և կյանքը ապրում են ինչպես թատրոն։ Ոմանք խամաճիկներ են,ոմանք սովորական դերասաններ,իսկ ոմանք էլ ետնաբեմից կառավարողներ։ Թումանյանը նշել էր,որ կյանքը դարձել է սառը՝չկա ճշտի տաքությունը,մարդկանց անկեղծությունը։ Մարդկանց մեծամասնությունը կարծում է,որ ինքը միշտ ճիշտ է և ոչ մի մարդ չի կարող չստել,չքցել,լավ վերաբերվել մարդկանց,այլ ոչ թե ինչպես թշնամու։ Իմ կարծիքով ամեն ինչ էլ հնարավոր է,քանի որ մարդկությունը ունեցել է կատարյալ մարդու օրինակ,Հիսուսի օրինակը։ Այսօր անկեղծությունը Կարմիր գրքում է գրանցված,ավելի ճիշտ անկեղծ մարդիկ։ Սուտը տեսնում ենք քարողարշավներում,մարդկային հարաբերություններում։ Մեկը տեսնում է,որ տվյալ մարդուց կարող է ունենալ մի օգուտ և հագնում է համապատասխան դիմակը,սկսում է մոտիկանալ և դառնալ լավ ընկեր։ Հետո,երբ շահը կորում է,դիմակը կամաց կամաց պատրվում է, և լավագույն ընկերը մնում է հարուստ ընկերոջ հետ անցյալում։ Քարոզարշավներում թեկնածուները տալիս են ամպագոռգոռ խոստումներ,որոնք որ նույն պես չեն կատարվում,բայց շահում են ժողովրդի սիրտը։ Ինչքան էլ որ զարմանալի չհնչի, Ադոլֆ Հիտլերը եղել է միակ նախագահը մարդկության մեջ,որ պահել է իր բոլոր խոստումները։ Դե մտածեք․․․